"काय गं लकसीमी, आज लईच उशीर झाला तुला? आता तुह्यावाली मालकीन बोंब मारील बग. तुमी कामवाल्या बाया सदानकदा उसीरा येता म्हून."
"तिला काय कारानच लाग्तं बग. नस्लं तरी उकरू उकरू काडीती."
"व्हय ना. काय करू? लेकरं आडून बसली. म्हनली आजपसून आपल्या डिसवर बाबासाह्येब मालिका लाव. आमच्याकडं त्ये चायनल दिसत नाय ना. मंग मी त्यान्ला शेजारणीकडं पाठविती. तिची झोपडी पन आमच्यासरखीच बारकी हाय. पोरान्ला लई दाटीवाटी बसाया लागतंया. पोरं म्हनत्यात आपल्यात त्ये चायनल लाव. आता त्या डिसवाल्याकडं जाऊन आल्ये. त्यो म्हणला, इस्मारट काय त्यो फोन पाह्यजे त्यासाठी. ३०० रुपये देत होते मेल्याला तरी नायच म्हन्ला बग त्यो. आता ह्ये इस्मारट फोन काय भानगड आस्तीया? इस्टार परवाहा ह्ये चायनल नवं हायका?"
"मला पन त्यात्लं काय समजत नाय बग."
"तुज्यावाल्या टिवीला लागती का गं बाबासाह्येब मालिका?"
" हौ ना. माजा नवरा, पोरं आन मी बगताव ना."
"मी कुलकरणीसाह्यबाकडं काम करतीना. तर त्यांच्यावाल्या बंगल्यात आजी आजोबा, पोरं सम्दी बघत्यात बग."
"माह्यावाल्या भोसलीनबाई मराटा हायती. त्या आंदी संबाजी बगायच्या. गेल्या आटवड्यापासून त्यापन बाबासाह्यब बगत्याती. मंग म्या म्हन्लं आपून पन बगावं. आमी सम्दीच बगताव बग. लई ग्वाड हाय बग त्यं बारकं पोरगं. किती वाइटवक्टं वागायचे ना पह्यल्यावालं लोकं आप्ल्यासंगं."
इतक्यात बस आली. आम्ही सगळेच बसमध्ये बसलो.
आज सकाळी बसस्टॉपवर घडलेला एक प्रसंग-
No comments:
Post a Comment