पुणेरी पाहुणचार

आम्ही अस्सल पुणेकर. पुण्याचा आम्हाला कोण अभिमान! पुणेकराचा नाद करायचा नाय. अपुणेकर लोक "आकसापोटी!" उगीचच पुणेकरांना नाकं मुरडत असतात.

विदर्भातले एक पाहुणे आमच्याकडं तीन दिवस राहून परत निघालेले बघून आमची प्रेमळ शेजारीन तत्परतेनं मधाळ हसून त्यांना म्हणाली, "कधी आला होतात? तुम्ही आमच्या शेजार्‍यांचे पाहुणे म्हणजे आमचेही पाहुणे. आम्ही शेजारधर्म पाळतो. काय देऊ?"

पाहुणा गडबडला.त्यानं पुणेकरांबद्दल काहीबाही वाचलेलं/ऎकलेलं. त्याचा विश्वासच बसेना.

सावरत म्हणाला, "आपुलकीनं विचारल्याबद्दल धन्यवाद. आता निघायचय. उशीर झालाय. खरंच धन्यवाद."

बाई म्हणाल्या, "असं कसं? तुम्ही वैदर्भीय, आमचं आतिथ्य किती मन:पुर्वक करता. काही तरी तर घ्यावंच लागेल."

"आता तुमचा इतका आग्रहच आहे तर द्या पटकन काहीतरी."

"बोला काय देऊ, गरम की थंड?"
"द्या गरम."

"चहा, को~फी की दुध?"
"दुध द्या."

"असं म्हणता? बरं दुध देते, पण चितळेचं, गोकुळचं, आरेचं, गायीचं की म्हशीचं?"
"द्या चितळेचं."

"दुधात तुम्हाला साखर टाकून देऊ, वेलची टाकून देऊ की मसाला घालून देऊ?"
"साखर टाका."

"बरं देते, पण एक सांगा, मी तुम्हाला दुध काचेच्या ग्लासातून देऊ, स्टीलच्या, तांब्याच्या की चांदीच्या?"

"अहो बाई, माह्यावाली ट्रॅव्हलबस एव्हढ्या टायमात तर उमरावतीले पोचली असन वो."

"असं म्हणता? मग पुढच्यावेळी आलात की काहीतरी घेतल्याशिवय जायचं नाही हं!"

मला सांगा आमच्या अगत्यशील शेजारणीचं काय चुकलं? पुणेकरांचा नाद करायचा नाय. अपुणेकर लोक "आकसापोटी!" उगीचच पुणेकरांना नाकं मुरडत असतात.

.......................